Mijn man kreeg een herseninfarct… en mijn hoogsensitiviteit redde zijn leven

Zaterdag 6 augustus 2016

Het is 8.30 uur. Ik word wakker op een tijdstip dat ik nog niet wakker hoor te zijn, Bert slaapt nog. Normaal gesproken zou ik stilletjes blijven liggen tot hij ook wakker is maar dit keer voel ik me onrustig en ga ik er toch uit. Ik loop om het bed heen, kijk naar Bert en ga naar het toilet.

Als ik terug kom, blijf ik in de deuropening staan zonder dat ik weet waarom.

Iets voelt er niet in orde, ik krijg een naar gevoel, ik voel mijn spieren opspannen…. Ik haal een keer bewust diep en rustig adem. Weer kijk ik naar Bert, langer dit keer. En alhoewel hij gewoon ligt te slapen, loop ik toch naar hem toe, ik buig me over hem heen.

Plots slaakt hij een diepe zucht, kreunt hij en beweegt hij zich heel raar en ongecontroleerd….

Snel check ik in mijn gevoel of het weer zijn evenwichtsorgaan is, dat eerder dit jaar hevig opspeelde, ook tijdens zijn slaap. En alhoewel het er in grote lijnen hetzelfde uitziet, voel ik toch direct dat het dit keer anders is.

Nog voor ik iets tegen Bert gezegd heb, pak ik de telefoon en bel 112. Ik wissel een paar woorden met de telefoniste, ik stel Bert wat vragen, ik voel dat we contact hebben maar dat hij niet in staat is om fysiek te reageren. Binnen een paar tellen zegt de telefoniste dat ik snel de voordeur open moet gaan zetten voor de ambulancemedewerkers.

Ik zet de poort op de oprit open, haal de honden uit de slaapkamer en dan hoor ik de ambulance al met gillende sirenes aankomen. “Hoe kunnen die nou zo snel hier zijn, in dit afgelegen gebied??” Maar goed ze zijn er, godzijdank.

We komen bij Bert, zij proberen contact met hem te krijgen. Ik voel dat ie energetisch heel sterk op mij reageert en op zielsniveau met me communiceert maar dat ie nog steeds niet fysiek kan communiceren. Het feit dat ik zo duidelijk met hem kan communiceren, geeft me vertrouwen.

Maar…. terwijl ze de stickers op zijn borst plakken om een ECG te maken, zie ik hem in een paar seconden tijd wit worden…. en blauw tegelijk, net een lijk wat uit het water wordt gehaald….  Het is alsof er een schaduw over hem heen valt, van zijn hoofd naar zijn tenen….

“Sodeju, daar gaat ie!!” is wat door me heen gaat. Ik besef dat zijn lichaam sterft. In dezelfde seconde zie ik met mijn geestesoog een zwarte panter die een enorme sprong maakt. Tegelijkertijd voel ik dat ik Bert zijn ziel ‘bespring’ en hem vastgrijp.

Ik ken dat gevoel van het verleden, het is al meerdere keren voorgekomen dat ik op die manier een van mijn paarden van de dood heb gered. Het is zo’n oergevoel…. Ik kan er niet de juiste aardse bewoordingen voor vinden. Het komt voort uit mijn sjamanistische vermogens, het voelt heel puur en rauw en ongelooflijk intens. En altijd maakt zwarte panter in die situaties zo’n enorme sprong, alsof ie een prooi bespringt.

Vanuit die eerdere ervaringen weet ik ook dat het dan niet ‘Bert zijn tijd’ is om te gaan maar dat geeft geen garanties op overleven. Als het wel zijn tijd zou zijn, dan zou ik hem helpen om te gaan. Maar dat is het duidelijk niet. Hij hoort nog hier te blijven!

De ambulancemedewerkers trekken Bert overeind. Zijn rechterkant is helemaal verlamd. “Een CVA! (beroerte)” roept een van de medewerkers. Bert wordt onmiddellijk op de brancard gelegd (gesleurd) en naar buiten gereden.

Enkele tellen later scheurt de ambulance met gillende sirenes de oprit af en de straat uit. Ik hoor die sirene nog zo ontzettend lang, heel het dorp uit. Die sirene van de ambulance die nu met mijn lief verdwijnt. Het lijkt wel een slechte film…

Ik blijf achter op de oprit, in mijn slaapshirtje, helemaal alleen. Kalm en krachtig op het ene level maar ook ontredderd op het andere level. Ik weet dat ik de ziel van mijn zielenmaatje ‘aard’ en bewaak, dat voel ik tot in iedere cel en tot in alle lagen van mijn bewustzijn. Mijn lief, mijn rots in de branding, is in gevaar. Maar ik heb hem vast!

Ik probeer mijn ouders te bereiken die aan de andere kant van het land wonen. Ik moet tot vijf keer toe bellen voor ik iemand te pakken krijg. Die secondes lijken wel uren… en dan raak ik even helemaal in paniek. Mijn moeder neemt op en ik breek, ik kan bijna niet aan lucht komen en ik kan niet uit mijn woorden komen. Ze verzekert me dat ze eraan komen en mijn vader belt me ook nog terug om me tot kalmte te manen, dat helpt.

Terwijl een lieve dorpsgenote onderweg is om mij naar het ziekenhuis te brengen, kleed ik me aan en verzorg ik in een sneltreinvaart mijn paarden en honden. Ik weet dat ik niet binnen een paar uur terug thuis zal zijn. Met iedere stap die ik zet, met iedere ademhaling die ik inmiddels weer heel bewust neem, groeit mijn kracht.

Ik voel dat Bert bij me is en ook bij me wil blijven. Ik ben bij hem en hij is bij mij.

Als ik in het ziekenhuis van Emmen aankom, vertelt een hele bezorgde arts me dat er een MRI is gemaakt en dat duidelijk is geworden dat er een groot bloedstolsel naar de hersenen is geschoten: Bert heeft een zwaar herseninfarct en het is niet zeker of hij het gaat overleven. Er is inmiddels een grote dosis bloedverdunners is toegediend maar dat heeft niet voldoende geholpen en Bert moet daarom met spoed naar het universitair ziekenhuis in Groningen. Er staat daar al een team klaar voor de volgende ingreep.

(Bert heeft me later verteld dat ie tijdens de MRI een Bijna Dood Ervaring heeft gehad. En de neuroloog heeft later de beelden van de MRI laten zien met wat hij noemde de ‘worst case scenario’: al vanaf de hals een complete blokkade in de bloedtoevoer naar de gehele linker hersenhelft.)

Ik ga mee in de ambulance. We zijn inmiddels drie maanden verder maar nog steeds als ik gillende sirenes hoor, lopen de rillingen over mijn rug.

In Groningen aangekomen wordt Bert direct door een hele groep verpleegkundigen/artsen/specialisten ‘besprongen’, allemaal mensen in schorten, met mutsjes en kapjes…. Ik krijg tekst en uitleg over de ingreep die gaat plaats vinden.

Men is vol verwondering over het feit dat ik zo kalm en helder ben… ik begrijp dat zij niet weten dat ik Bert zijn ziel bij me draag… al mijn voelsprieten staan in de turbostand, in mijn hogere-bewustzijn-stand. Ik spreek al mijn hoogsensitieve krachten aan, ik laat me steunen door alle gidsen, engelen en andere spirithelpers. Mijn energiesysteem loopt helemaal over van lichtkracht, richting Bert.

In no time wordt Bert weg gereden, naar de operatiekamer, ik kijk hem na. En dan valt ineens alle hectiek weg, wordt opnieuw alles doodstil en sta je daar weer in je eentje. Weer even dat ‘slechte film gevoel’.

De ingreep zou anderhalf tot twee uur duren, was me gezegd. Men begon om 12.00 uur dus ik rekende op 14.00 / 14.30 uur. Tegen 14.00 uur heb ik mijn hart gevolgd en heb ik, ondanks dat Bert en ik allebei zoveel prijs stellen op onze privacy, op Facebook een hulproep geplaatst waarin ik vroeg om Bert kracht te sturen en waarin ik ook vroeg om kracht en wijsheid naar de artsen te sturen. Daar is door zoveel lieve mensen zo massaal op gereageerd, zo ongelooflijk veel krachten werden in een klap gebundeld.

Mensen werden ook zelf op allerlei manieren geraakt, men kreeg heldere inzichten, men voelde zich verbonden… . Het leek wel alsof iedereen die zich bij de energie aansloot, vanzelf en op een natuurlijke manier naar een hoger bewustzijn ging. Magisch mooi….

En het werd 14.30 uur, 15.00 uur, 15.30 uur, 16.00 uur…. Het duurde en het duurde maar. En alhoewel ik een ‘veilig gevoel’ over Bert had, voelde iedere seconde op een gegeven moment toch als een uur. Je gaat je toch afvragen wat er aan de hand is als het zoveel langer duurt dan in eerste instantie werd gezegd.

Ein-de-lijk, tegen 17.00 uur, kreeg ik te horen dat ie op de Intensive Care was aangekomen en dat ik bij hem mocht. En dan zie je je man terug, aangesloten op allerlei machines en computers.

Ik baan me een weg tussen alle infusen en draden door, ik pak zijn hand en kus hem. Hij opent zijn ogen en zegt: “Hé knapperd”. Ik zeg: “Ik heb je vast.” Hij knikt en zegt: “Dat weet ik.”

En dan weet ik dat ie écht zichzelf is. Het feit dat ie weet dat ik zijn ziel veranker, spreekt boekdelen voor mij: zijn hersenen en zijn bewustzijn functioneren wat dat betreft goed. Wat een enorme opluchting, hij is godzijdank nog echt zichzelf. Hij kan zelfs zijn armen en benen bewegen, ongelooflijk. De rest zien we later wel.

Een arts komt me vertellen dat de ingreep niet zonder slag of stoot verlopen is en dat men niet een maar meerdere bloedstolsels heeft moeten verwijderen, op verschillende plaatsen in zijn linkerhersenhelft. Ook is er een beschadiging in zijn halsslagader hersteld – die beschadiging in de halsslagader en de bloedstolsels daarvan hebben het infarct veroorzaakt, die zijn in zijn hersenen geschoten.

Uiteindelijk zijn de ingrepen met goede resultaten verlopen en nu is het afwachten op de toestand van Bert, van de schade die mogelijk zichtbaar gaat worden. De eerste tekenen zijn goed in ieder geval, meer dan we hadden mogen verwachten.

Ondanks dat Bert op de IC ligt en het niet gemakkelijk heeft en ondanks dat ik bij hem wil blijven, ga ik halverwege de avond naar huis, naar bed. Ik ben zo verschrikkelijk moe en op. Ik voel dat ik nu voor mezelf moet zorgen en moet gaan slapen zodat ik op de been blijf en daar luister ik naar. En ik ga met een gerust hart, want ik voel dat ik Bert ‘s ziel nog steeds veranker en aard.

Ik weet dat ie niet zomaar ineens alsnog zal overlijden, dat voel ik. Ik heb hem vast.

De dag erna mag hij ’s middags van de Intensive Care naar de Medium Care.

Na een aantal dagen Medium Care in Groningen, waar hij continu verschrikkelijke migraine heeft gehad en waar hij veel moeite had om duidelijk te communiceren met anderen, mocht hij op dinsdag terug naar Emmen. Daar kreeg hij betere medicatie en betere begeleiding waardoor hij direct begon te herstellen.

Vanaf het moment dat Bert terug was in Emmen, voelde ik dat ik zijn ziel stapje voor stapje, in de loop van een aantal dagen, weer los kon laten, zijn lichaam kon hem weer dragen . 

Iedereen was diep onder de indruk van hoe ongelooflijk goed het naar omstandigheden met hem ging, na alles wat ie had meegemaakt.

En zoveel mensen waren geraakt, werden aangeraakt, door het herseninfarct van Bert…. En harten en krachten werden gebundeld waardoor wonderen gebeurden.

Natuurlijk raakte het onze familie en vrienden, maar ook de (sensitieve) Facebookvrienden waren bijzonder betrokken. Ik heb van velen gehoord dat het zoveel intense ervaringen heeft gegeven en ook hele mooie bewustwordingen.  Wow….

En ook de artsen en de verpleegkundigen die Bert zaterdags gezien hadden op de spoedeisende hulp, en de ambulance medewerkers, waren allemaal echt emotioneel geraakt door wat ze met Bert hadden meegemaakt. Nog toen hij in Groningen lag, waren er al een aantal op visite gekomen en anderen hadden gebeld om naar hem te informeren. Ook waren er meerdere verpleegkundigen in Emmen die in tranen aan het bed stonden. Zo bijzonder.

De arts die Bert op de spoedeisende hulp had behandeld, kwam gelijk de eerste avond in Emmen al langs. De neuroloog stond met de tranen in zijn ogen naar me te kijken, en hij stamelde wel drie keer: “Dat ie nog leeft…. Ongeacht in wat voor toestand hij is…. Maar dat ie nog leeft…..”. Alle dagen erna, tijdens de ronde, moest hij het iedere keer herhalen… Hij bood er op een gegeven moment zelfs zijn excuses voor aan en dat terwijl hij zelf zo’n belangrijk aandeel geleverd had… Zo ontroerend.

“Ongelooflijk” – dat woord hebben we in het ziekenhuis heel vaak gehoord.

Ik deel deze ervaring met je omdat ik altijd roep wat een fantastische kracht hoogsensitiviteit is en als je daar nog niet helemaal van overtuigd was, dan hoop ik dat je dat nu wel bent. Bovendien deel jij ook jouw diepste zielenroerselen met mij en daarom mag jij ook gerust weten dat het in mijn leven, ondanks dat ik altijd voor de volle 100% mijn hart volg, ook niet altijd rozengeur en maneschijn is. Ook ik heb geen controle over het leven, en dat is ook precies hoe het hoort. Het gaat erom dat je je kracht en je bewustzijn aanspreekt, ook als het erom spant. En dat heb ik gedaan.

En dan gebeuren wonderen! Bert en ik hebben er wederom een hele reeks mogen ontvangen.

Iedere arts die bij de ingrepen betrokken was, heeft écht het onmogelijke mogelijk gemaakt en wonderen verricht en daar zijn we hen immens dankbaar voor.

Zoveel liefdevolle mensen hebben gebeden, gemediteerd en zelfs nachten overgeslagen om al mediterend over Bert te waken. Zoveel harten zijn geraakt en zoveel krachten zijn gebundeld. Ik heb daar ook zoveel lieve berichten met ontroerende foto’s over gekregen, dat zal me voor de rest van mijn leven kracht geven. Dank je wel. X

En het Universum heeft zijn magie overvloedig gemanifesteerd.

Maar het had allemaal niet gekund als ik niet wakker was geworden en niet naar mijn gevoel had geluisterd. Het had allemaal niet gekund als ik zijn ziel niet had verankerd in mijn systeem en zoveel kracht over had kunnen laten stromen naar Bert, naar mijn lief.

Bert mocht overigens na een week het ziekenhuis verlaten. Na de eerste euforie vanwege het feit dat ie zo’n zwaar herseninfarct overleefd had en dat ‘alles het nog deed’, is wel duidelijk geworden dat er sprake is van hersenletsel en dat uit zich op allerlei mogelijke manieren. En zelfs al mogen we in onze handen knijpen met de uitkomst, er liggen desalniettemin grote uitdagingen op onze bordjes. Maar die overstijgen we nu al of die gaan we overstijgen in de toekomst, dat gaat helemaal goed komen.

We hebben elkaar lief, we lachen iedere dag en hebben nog steeds dezelfde langetermijndoelen. Daar hebben we alleen maar nog meer passie voor gekregen!

Onze kortetermijndoelen en –prioriteiten zijn even aardig opgeschud maar ook daar vinden we, met vallen en ook weer opstaan, gewoon onverstoorbaar onze weg in.

We zijn onszelf niet kwijtgeraakt, integendeel: we zijn alleen nog maar meer onszelf geworden.

Ik hoop dat jij hierdoor beseft wat een zegen hoogsensitiviteit is en dat je beseft hoe belangrijk het is dat ook jij uit gaat blinken in het luisteren naar je gevoel en in het verzorgen van jouw ‘voelsprieten’. Mocht je mijn visie op hoogsensitiviteit willen lezen, dan kan dit in een blogartikel wat ik eerder schreef: HoogSensitiviteit is een Fantastische Kracht!

En nu ben ik natuurlijk heel erg benieuwd.

Hoogsensitiviteit wordt zo vaak als een last of een kwaal gezien, volkomen onterecht wat mij betreft. Heb jij door jouw sensitiviteit wonderen ervaren? Wat zijn voor jou de positieve kanten van hoogsensitiviteit? Wat is voor jou de zegen ervan?

Deel het alsjeblieft met mij, ik zou het echt heel erg mooi vinden als het reactieveld onder dit blog overloopt van de positieve ervaringen over hoogsensitiviteit. Thanx!